Sama zdolność do miłości nie wiele jest warta, jeśli nie realizuje się ona względem drugiego człowieka. Zapewne właśnie z tej przyczyny Bóg stworzył ludzi, bo jest On Miłością, a miłość rozkwita tylko w relacji z drugą osobą. Albowiem jest ona pragnieniem dawania siebie dla dobra i szczęścia ukochanej osoby. Toteż Miłość nie może istnieć w osamotnieniu, podobnie jak ogień nie może istnieć bez powietrza. Możemy stanowić jakiś potencjał Miłości, tak jak np. świeca może kiedyś rozpalić się płomieniem, lecz nie będzie to możliwe w próżni...

Zapewne wiele frustracji, współczesnych ludzi, bierze się stąd, że pochłania nas cały świat - rzeczy materialne, kariera, oglądanie TV, a tracimy samych siebie, drugiego człowieka, miłość, a nawet Boga...
Dlatego staram się tak żyć, aby nauka, praca, a nawet rozrywka i przyjemności, nie stanowiły celu samego w sobie, lecz były środkiem, abym stawał się coraz bardziej człowiekiem; bym rozwijał w sobie zdolność do czynienia dobra i dawania siebie; aby moje życie nie trafiało w próżnię, lecz by było źródłem ubogacenia, radości i rozwoju dla drugiej osoby.

Każdy z nas potrzebuje relacji z kimś, kto zaakceptuje, zrozumie, doceni, pokrzepi swym ciepłem, serdecznością, życzliwością, rozmową...  Myślę, że takie kontakty z ludźmi są niezbędne, aby dzięki nim poznawać prawdę o nas samych, a także o otaczającej nas rzeczywistości. Im bardziej nie jesteśmy wzajemnie sobie obojętni, lecz zależy nam na drugiej osobie, tym bardziej stajemy się takimi szczególnymi zwierciadłami, w których odnajdujemy własne myśli,  możliwości, odpowiedzi na nurtujące nas wątpliwości, a nawet drogę naszego życia.

Właśnie w spotkaniach najcenniejsza jest możliwość wzajemnego ubogacania sobą, bo jesteśmy podobni do książek, które razem czytamy i pozwalamy się czytać, a także razem je piszemy... Podobnie jak książki, jedne osoby są dla nas ciekawsze inne mniej, ale tylko czasem spotykamy taką, która nas zafascynuje... Toteż naturalne jest, że w niektórych ludziach odnajdujemy więcej szczęścia, a w innych mniej, więc czasem lepiej żyć wśród przyjaciół, niż zdecydować się na samotność we dwoje...

Oni zapatrzyli się w siebie...
i odnaleźli tę Miłość,
która z dwojga czyni jedno...
A ja widziałem w nich tę Miłość,
gdy na zawsze mówili sobie Tak...

Osobiście, najbardziej cenię kontakty z ludźmi, bo książka, nawet ta najciekawsza i najpiękniejsza, jest tylko światem wyobraźni, natomiast drugi człowiek jest realną rzeczywistością.

Ważne jest dla mnie, aby życie jak najpełniej przeżyć - nie w świecie iluzji, wyobraźni, marzeń, bo są to tylko miraże na pustyni samotności... Nasze pragnienie obecności, może ugasić tylko, rzeczywista Oaza, przy której czasem możemy się zatrzymać i pokrzepić...

Także Ty możesz przekonać się, na ile jestem ciekawą "książką", aby bliżej mnie poznać? Nie wystarczy tylko stać na półce, czy też "odczytywać się" przez Internet, bo książka żyje, gdy ktoś po nią sięga, otwiera i jej kartki przekłada, czasem nad nią się zastanowi, a czasem uśmiechem się rozpromieni:)

Wierzę, że warto, abyśmy wzajemnie zaczęli się "czytać" z nadzieją, że razem napiszemy też jakiś piękny rozdział...